Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
QUORTHON
O βασιλιάς του σκότους, ο άνθρωπος που έβγαλε το black metal στην επιφάνεια
Ένας άνθρωπος που ζούσε για να βγάζει δίσκους όπου ο κάθε επόμενος ξεπερνούσε σε μεγαλείο τον προηγούμενο…μπορεί σε κάποια να απέτυχε αλλά η σφραγίδα του έμεινε ανεξίτηλη στο πέρασμα του χρόνου. Μας άφησε νωρίς ….....Αλλά τα αριστουργήματα του θα είναι το ίδιο αξιοθαύμαστα και για τις επόμενες γενιές............Πάντρεψε το black με το epic και του έδωσε μια επικολυρική διάσταση..........Κατάφερε να επηρεάσει γενιές ,φατρίες και ολόκληρα ιδιώματα .Ίδρυσε σχολή μουσικής και τα ερωτήματα του απαντήθηκαν μέσα από την μουσική του.....Αναγνωρίσθηκε μετά θάνατον????
Ένα είναι σίγουρο τα κατορθώματα του θα κάνουν πολλά χρόνια να αναγνωριστούν πλήρως
Αυτή η σκιά Που διέπει όλα του τα έργα κάποτε θα εξαφανιστεί
Τότε θα καταλάβουμε το μεγαλείο του Quorthon
Crush-Kindgom of kings
Πριν από περίπου 4 χρόνια βρέθηκα έξω από ένα μέταλ club περιμένοντας να ακούσω τους Vice Human ζωντανά όταν έπιασα την συζήτηση με κάτι παλιούς παραδοσιακούς μεταλλάδες που έχουν φάει την ελληνική σκηνή με το κουτάλι .Η πρώτη αναφορά τους ήταν οι Spitfire και χάρηκα τόσο όταν το άκουσα-από τότε τους λάτρευα-και δεύτεροι οι Crush.. Άκουσα μια συζητήσει τους πάνω σε αυτή την μπάντα και πραγματικά έμεινα...Τους έβλεπα τόσο αφοσιωμένους ,τόσο συνεπαρμένους που αναφέρονταν ο ένας στον άλλο με στίχους του συγκροτήματος ....γύρισα σπίτι μετά την συναυλία και έψαχνα μέσω ιντερνετ να μάθω κάτι για αυτούς ..Μόνο στην Εγκυκλοπαίδεια του μέταλ βρήκα κάτι στοιχεία και δυστυχώς καμία κριτική......Έτρεξα άρδην την επόμενη μέρα στο Μοναστηράκι για να βρω κάποιο απομεινάρι από αυτή την τόσο –όπως έλεγαν -σπουδαία μπάντα .Όταν ρώτησα τον καταστηματάρχη για κάποιο cd τον Crush εκείνος γέλασε και μου έδειξε αμέσως ένα τεράστιο και ανάγλυφα ζωγραφισμένο βινίλιο .Εγώ έμεινα άφωνος και κάνοντας σκέψεις περίμενα κάτι το μεγαλειώδες που μπορεί να αποτυπωθεί σε αυτό το εξώφυλλο .Δυστυχώς πικ-απ δεν έχουμε στο σπίτι όποτε κάθε σκέψη αγοράς του μου φάνηκε ανήκουστη ....Έτσι γύρισα σπίτι απογοητευμένος και μπήκα you tube για να περάσει η ώρα μου . Έτσι για πλάκα πληκτρολόγησα Crush για να δω τα πιθανά αποτελέσματα………Unborn.. Για περίπου 4 ώρες έμεινα κολλημένος στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ..δεν ξεκόλλησα μέχρι το βράδυ.... άκουσα ένα ύμνο έτσι όπως μόνο οι Crush ξέρουν να γράφουν...Επόμενη κίνηση? Βουρ στο δισκάδικο.....ΤΟ ΒΙΝΙΛΙΟ έγινε δικό μου....δεν είχα όμως που να το ακούσω ......Με την πολύτιμη βοήθεια ενός φίλου μου γίνεται η μετατροπή από βινίλιο σε μρ3 και κατευθείαν στον υπολογιστή μου....Από την ώρα που έφυγε το παιδί μέχρι και το χάραμα είχα κολλήσει με το Ομότιτλο...Ώσπου λίγο πριν πέσω για ύπνο αποφάσισα να δοκιμάσω το κομμάτι Ballad of Sorrow . Ένας λάτρης της μέταλ μπαλάντας δεν πρέπει ποτέ να αφήνει μπαλάντα να περάσει από μπροστά του .Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχω ξεπεράσει το σοκ .......Πρέπει να είναι ότι καλύτερο έχουν ακούσει τα 18χρονα αυτάκια μου ,για αυτό είμαι σίγουρος.....Κοιτάζω την ημερομηνία πού γράφει ξεθωριασμένα 1993 και μόλις μαθαίνω ότι σε 4 μήνες θα κάνουν ζωντανή εμφάνιση ύστερα από πολλά χρόνια ..τι να πω....είναι που το σύμπαν βοηθάει κάποιες φορές .....Έτσι θα έχω και εγώ την ΤΥΧΗ να ακούσω αυτά τα αθάνατα κομμάτια επί σκηνής .Τα λέμε εκεί!
Born too late?
Ακούγοντας ξανά και ξανά το κομμάτι ‘Now what you see’ από Savatage βρήκα την ευκαιρία να διευκρινίσω λίγα πράγματα .Μπορεί όντως να είμαι μικρός σε ηλικία αλλά στο κουρμπέτι του καλού-ψαγμένου μουσικού στερεώματος έχω εντρυφήσει από τα 13.Λιγα μπορεί να φαίνονται δεν αντιλέγω αλλά πιο πριν δεν είχα καν γεννηθεί....Αυτό το κομμάτι εμένα μου λέει πολλά και μάλιστα εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το lifestyle του μεταλλά .Δεν έζησα την δεκαετία του 80 που στα ροκάδικα έπεφτε ξύλο μεταξύ punkers και metallers δεν έχω δει τους Maiden το 88 ούτε τους Metallica το 93 δεν έζησα την φυγή του Dickinson από τους Samson ούτε τον απόηχο του Graceful Inheritance των Heir Apparent. Δεν έχω τα ντέμο τον Rotting Christ ούτε τους είδα στην περιοδεία με τους Immortal το 93.Ποτε δεν είδα τον Kiske με τον πλαστικό σκελετό να τραγουδάει το ‘Tale that wasn’t right’ ούτε ποτέ ένοιωσα το τρόμο όλων όταν έφυγε από την ζωή ο Criss Oliva. Δεν είδα ποτέ τους Saint Vitus Live, δεν είδα ποτέ τους Sacred Warrior να τραγουδάνε με πόνο και με δάκρυα το ‘Little Secrets’...Δεν ξέρω τι άλλο να πω .Μάλλον δεν έχω ζήσει τίποτα ,μάλλον ο νέος αληθινός μεταλλάς δεν είναι αρκετά ικανός να νιώσει τον παλμό αυτής τις εποχής ..Αλλά κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για την νέα εποχή της μουσικής μας ..κάποιοι ψάχνουν από μόνοι τους χωρίς μπούσουλες και πυξίδες το δρόμο για την καλή μουσική...Κρίμα που το ρολόι μου σταμάτησε εν έτι 1980...δέκα ακριβώς χρόνια πριν γεννηθώ…..
Blitzkrieg-Caught in the act
Οι Blitzkrieg live στην Αθήνα. Τι καλύτερο για έναν νέο οπαδό του NWOBHM? Έχοντας εντρυφήσει στην μουσική τόσο των Satan όσο και των Blitzkrieg πίστεψα ότι η ευκαιρία μου δόθηκε την κατάλληλη στιγμή .Με το πέρας του live συνειδητοποίησα δύο πράγματα .Πρώτον ότι γεννήθηκα πολύ αργά-born too late -για να τους πετύχω στα μεγάλα ντουζένια τους αλλά και δεύτερον ότι πως γίνεται μια όχι τόσο γνωστή μπάντα να έχει τόση ενέργεια επί σκηνής
?
Η απορία μου λύθηκε κάποιες μέρες μετά .Μπορεί οι Krieg να μην απευθύνονται στον οποιονδήποτε αλλά για τους λίγους και φανατισμένους οπαδούς τους θα τα δίνουν πάντοτε όλα .Τι και αν ο Ross γέρασε?
Μυαλό δεν έχει βάλει και ελπίζω να μην βάλει ποτέ!!
Spitfire-My first attack
Πρέπει να σας γνωστοποιήσω ότι είμαι ένας μεγάλος λάτρης της ενχώριας μουσικής σκηνής και δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω την αναφορά μου από την πλέον επιτυχημένη ελληνική μπάντα ,Spitfire.H ιστορία τους είναι πάνω κάτω γνωστή. Μια σπίθα φωτιάς που δυστυχώς όμως έσβησε πολύ γρήγορα. Μια μεγάλη καριέρα που ξανοίχτηκε πολύ γρήγορα...αποδείχτηκε όμως σύντομη.....Ακούγοντας ξανά το First Attack μου έρχεται μια σκέψη στο μυαλό.....αριστούργημα...αμέσως επόμενη.....Να βρω τους ιθύνοντες αυτού του άλμπουμ. Ξεκινώντας από τα credits του άλμπουμ αναζητώ ένα προς ένα τα μέλη της μπάντας...Ο μόνος που βρήκα ήταν ο Ηλίας Λογγινίδης -κιθάρα...,ο οποίος με άκουσε με μεγάλη χαρά και οφείλω να ομολογήσω πως δεν το περίμενα....Πως θα ένιωθες εσύ εάν μετά από 22 χρόνια σε έπαιρνε ένας 18χρονος να σου εξυμνήσει το παρελθόν....?Με αυτά και με εκείνα ο Ηλίας μου υπέδειξε το σπίτι του Ντίνου Κωστάκη αλλά με προειδοποίησε ότι θα είναι δύσκολη ι συνάντηση μου με τον τραγουδιστή ....Και αυτό επειδή ο Άτυχος Ντίνος Κωστάκης έχει μείνει ανάπηρος εξαιτίας ενός ατυχήματος που έλαβε χώρα λίγο μετά τις ηχογραφήσεις του θρυλικού άλμπουμ...Η πρώτη κίνηση μου προκείμενου να μην φέρω τον άνθρωπο σε δύσκολη θέση να γράψω ένα γράμμα...και αυτό έκανα...Με συνοδοιπόρο την ελπίδα ότι θα βρω μια ανταπόκριση στο πρόσωπο του τραγουδιστή που τόσο λάτρεψα βρέθηκα ένα κυριακάτικο μεσημέρι έξω από το σπίτι του με σκοπό να του το παραδώσω ανά χείρας .Νόμιζα ότι μοναδικό εμπόδιο ήταν η πόρτα του σπιτιού του αλλά το μόνο εμπόδιο ήταν οι φωνές της μητέρας του την ώρα που άνοιξε την πόρτα. Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί .Εγώ απλώς έγραψα κάτι για τον άνθρωπο που σημάδεψε την εφηβεία μου...Αλλά καθιζόμενος σε ένα παγκάκι με το βλέμμα της απογοήτευσης κατάλαβα ότι κάποια πράγματα είναι εφικτά ,άλλα όχι....Και λένε ότι κάποιες φορές όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν σε βοηθάει...Αυτό περιμένω.....Μπορεί να έρθει κάποτε η στιγμή μπορεί όμως και όχι...Αλλά αυτό που μου έμεινε είναι η συνολική προσπάθεια που για μένα ήταν υπέρβαση......